Kompas Edukacji w Bydgoszczy

Pierwszego dnia, po serdecznym powitaniu przez organizatorów tej niecodziennej przestrzeni Akademickie zacisze, mogliśmy wysłuchać wykładu Michała Klichowskiego o stymulacji mózgu (m.in. polem magnetycznym, prądem, dudnieniami dwuusznymi) i rozwoju tej gałęzi nauki oraz neuro-mitach. Później Marta Bigaj opowiadała o jakże ważnej higienie cyfrowej, a Ewa Filipiak o modelach szkoły według Wygotskiego i Brunera. Bardzo duża dawka informacji do przetworzenia, która przełożyła się na dyskusje w przestrzeni publicznej, ale też w kuluarach, przy kawie i przekąskach.

 

To oczywiście nie był koniec, zaraz po przerwie kawowej wysłuchaliśmy kolejnych dwóch wystąpień - Magdaleny Szpunar oraz Piotra Zamojskiego o szkole w sensie greckiego czasu wolnego. Następnie artystyczny występ taneczny Basi Indyk i Moniki Nowak, który poruszył do głębi, pokazując, że nie tylko słowem i obrazem przekazujemy ważne kwestie. Miałam wrażenie, że dziewczyny dobrały utwory do tańca w pełni świadomie treści przekazywanych przez prelegentów.

 

Całość zwieńczyła przepyszna kolacja, kolejne rozmowy (dziękuję szczególnie za stolikowe towarzystwo Anie i Robertowi Sowińskim, Wiesławie Mitulskiej i Grażynie Sujak) i jedna, szczególnie dla mnie ważna i zaskakująca przed samym powrotem do domu, z licealistką, której pasją stała się pedagogika, właśnie dzięki Akademickiemu Zaciszu. W tej rozmowie bardzo mocno wybrzmiało, że stworzona przez Romana Lepperta przestrzeń jest miejscem, w którym młody człowiek może poczuć się zrozumiany i traktowany z szacunkiem, na równi z "wielkimi" nazwiskami. To stwierdzenie mocno rezonuje z moimi własnymi myślami, że tutaj nie liczą się tytuły, ale pasja i mądrość, którymi dzielą się z nami zarówno rozmówcy, jak i osoby komentujące spotkania online.

 

Dzień drugi zaczął się warsztatowo, uczestnicy mieli do wyboru pięć spotkań, w tym moje. Razem z grupą około 25 osób zagłębiliśmy się w kreatywne pisanie - zarówno mierząc się z ćwiczeniami pisarskimi, jak i rozmawiając jak wykorzystać tę metodę na lekcjach w szkole czy ucząc się samodzielnie, aby ułatwić sobie zapamiętywanie i zróżnicować pracę nad danym tematem. Myślę, że warto tu wspomnieć o ewaluacji warsztatu, którą udało mi się przeprowadzić (tak często się o tym zapomina). Z przeprowadzonych ankiet wynika, że około połowa uczestników to wykładowcy akademiccy. Bardzo często padało stwierdzenie, że warsztat był za krótki - muszę przyznać, że standardowo prowadzę takie spotkanie około 3h, czyli dwa razy dłużej. Miło czytać, że było za krótko, za mało - niedosyt oznacza zainteresowanie. Bardzo dziękuję za wszystkie pozytywne komentarze w ankietach, ale też za szczere opisanie, czego zabrakło, co można jeszcze dopracować - dzięki temu mogę się rozwijać.

 

Po części warsztatowej odbyła się premiera książki Michała Klichowskiego "Efekt neuro" i wiele pytań do autora.

 

Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będę miała okazję uczestniczyć w tak niesamowitym spotkaniu. Dziękuję Romanowi Leppertowi za jego wytrwałość w tworzeniu tej przestrzeni wymiany myśli i możliwość pokazania swoich pasji.